Life A.B.

Acht weken na terugkomst. De souvenirtjes zijn uitgedeeld, de foto’s ingeplakt en de backpacks liggen ergens doelloos in een hoek te verstoffen. Het Westerse leven sleurt ons onverbiddelijk mee in haar haast. Slechts af en toe – bij het horen van bepaalde muziek (‘oaa oooh sometimes, I getta feeling… yeeeah’), bij het ruiken van bepaalde kruiden (koriander?), bij het zien van de foto’s – worden we weer even meegenomen naar de heerlijke droom die de reis was. Dan staan we weer even met onze voetjes in het strandzand, zorgeloos.
Dit is wat we schreven in ons schriftje, een week voordat we naar huis zouden vliegen:




Het einde nadert en grote vragen houden ons bezig. Is er leven na de reis? Wat staat er eigenlijk over Wijk bij Duurstede in de Lonely Planet? Is het wel gezond om te leven in een huis waar je zoveel spullen bezit dat je niet eens precies weet waar alles ligt? En bovenal: hoe kom je in Nederland aan sticky rice?!
Een spannend hoofdstuk van ons leven komt tot een onontkoombaar einde. De laatste dagen voelen als een cliffhanger. Hoe gaat het verder? Tijd voor een terugblik.

1 reis
2 mensen
4 tassen
6 landen
7 vluchten
17 vervoersmiddelen
59 plaatsen
80 slaapplekken
120 malariapillen
175 aardwentelingen
525 maaltijden
3397 foto’s
Duizenden kilometers
Ontelbare herinneringen, ontmoetingen, verhalen, frustraties, geluksmomenten, inzichten en ervaringen later…

Zijn we veranderd?
Fysiek gesproken gelukkig niet – op een bruine huid en modelloos kapsel na. We hebben alle ledematen nog, geen tattoo’s en dragen (naar eigen inschatting) geen gekke ziektes met ons mee. Op emotioneel gebied is er aanzienlijk meer gebeurd. De grove karaktertrekken staan nog fier overeind maar het vrije backpackersleven heeft zeker een stempel op onze identiteit gedrukt. Het klinkt natuurlijk al snel als idealistisch spiritueel gezwets maar we zijn ervan overtuigd dat ‘men hier’ wat kan opsteken van ‘hun daar’. De rust, kalmte en wijsheid (lees: ‘zen’) van de Nepalese monniken, gemixt met het onverwoestbare optimisme en altijd vriendelijke gelach van de Thai, plus een vleugje Indiase spiritualiteit en een hele hoop Laotiaanse onthaasting zouden een goed tegengif zijn tegen de typisch Westerse stres, drukte en geldzucht.

We hopen dat we dat soort mooie dingen van de andere kant van de wereld mee naar huis kunnen nemen. Stel je voor: noedelsoep tussen de college’s door, intensieve veeteelt gewoon op straat (en dan zelfslachtservice als je honger hebt), de favo muziek van de buschauffeur keihard in lijn 41 (karaoke), mobiele voedselstalletjes in elke (vinex)wijk en niet te vergeten een welgemeende glimlach van oor tot oor bij elke vorm van contact met een vreemde.

Het moge duidelijk zijn. We gaan het missen. Van de Nepalese ‘namaste’, de Indische curry, de Thaise lach, de Cambodiaanse kokosnoot, de Vietnamese loempia tot de Laotiaanse bucket. Maar natuurlijk kunnen we ook niet wachten alle geliefden, familie, vrienden en kennissen weer om ons heen te hebben. Nog even en ons thuis ligt weer in Nederland.




De laatste week hebben we nog een heerlijke tijd op Koh Phangan en in Bangkok gehad. En toen moesten we toch maar het vliegtuig halen. Wat blijkt? Life After Backpacking excists. En zelfs in deze korte periode is alweer een hoop gebeurd. Londen, schiphol, spandoeken, mama’s, papa’s, broertjes en zusjes, liefdesverdriet, familie, studie, sollicitaties, werk, kamers... Het leven gaat door. We kijken met gepaste heimwee terug op een onvergetelijke tijd. Ondertussen staat de volgende bestemming al weer vast. Het reisvirus is meedogenloos. Over twee weken lekker een paar dagen naar Madrid. En daarna, we zien wel. Nieuw Zeeland? Zuid-Amerika?

Vraag niet waarom.