Bangkok Has Us Now

Op 16 maart (is het echt al maart?) pakken we 's ochtends een tuk-tuk naar het busstation van Bangkok. Na een korte panne-pauze kunnen we zo een minibusje inschuiven. Destination: Kanchanaburi. Hier aangekomen lijkt het zo mogelijk nog heter dan in Bangkok. De dag is nog jong en we besluiten naar het 'Thailand-Burma Railway Center' te gaan. Het is een museum over de spoorlijn die krijgsgevangenen van de Japanners tijdens WO II onder dwang moesten bouwen. De spoorlijn moest Thailand met Birma verbinden. De levensomstandigheden van de gevangenen waren ongelofelijk bar. De mannen kregen nauwelijks voedsel of water, het werk was uitputtend, de werkdagen lang en de medische zorg slecht. Tijdens het hele project zijn meer dan 10.000 mannen omgekomen, waaronder velen ook uit Nederland. Opnieuw een schokkend stukje geschiedenis waar we allebei nog nooit van gehoord hadden. De rest van de dag brengen we door aan het zwembadje van ons guesthouse, op onze kamer MET airco en op de mini Khao San Road buiten.

We slapen ongegeneerd uit en pakken pas om 1 uur de bus naar Erawan National Park. We zijn opnieuw de enige blondjes in een bus vol locals. De mensen zijn zo aardig. Aan alle kanten schuiven mensen op of gaan staan om ons van een zitplaats te voorzien. We hebben slechts anderhalf uur voordat de laatste bus teruggaat naar Kanchanaburi. We halen stickey rice en vleesspiesjes en picknicken bij de schitterende waterval. Zodra je een teen in het water steekt voel je de enorme vissen happen en kriebelen. Douchen onder een enorme waterval, hoe vet is dat?

Vandaag doen we het lekker rustig aan. We hebben allebei niet zoveel zin meer in nog meer tempels, grotten of musea. Van het warme weer worden we ook erg lusteloos. Het is wel erg lekker om even uit de smog en chaos van Bangkok te zijn. We doen die dag vrij weinig, nu het nog kan... 's Avonds willen we eten op de nightmarket maar die blijkt gesloten wegens een nationale feestdag. Vanwege dezelfde reden schenken de guesthouses en restaurantjes ook geen alcohol (maar, in theemokken smaakt de wijn ook prima). Vreemd, op nederlandse feestdagen vloeit de alcohol juist rijkelijk.

De volgende ochtend bussen we in mum van tijd weer terug naar de hoofdstad. We lunchen en nemen dan een tuk-tuk naar het Lumphini Park. Altijd leuk, een groene oase omringd door wolkenkrabbers middenin een megastad. In de verte zien we iets wat op een shopping mall lijkt dus wandelen we die kant op. De rest van de dag vergapen we ons aan Gucci etelages, Ferrari winkels en een enorme bioscoop met tientallen zalen. We zijn in het Paragon, een super-de-luxe en hele nieuwe shopping mall voor de rich en famous in Bangkok. 's Avonds doen we weer een dansje.

Het is tijd voor onze tweede en laatste visa-run, helemaal naar Cambodja. Om een of andere reden zitten we niet in een busje vol mede-toeristen maar met z'n tweetjes op de achterbank van een doodnormale auto. Dat is lang geleden! Bij de grens is het weer een heel gedoe maar we krijgen uiteindelijk het beloofde stempeltje. Tijdens de terugweg (nu wel in een minibusje) raken we aan de praat met de Engelse Kim. Die avond eten we met z'n allen. Backpackers onder elkaar hebben altijd wel iets om over te kletsen. Er is altijd in ieder geval een gemeenschappelijke interesse: reizen. In het restaurantje waar we eten leren we Apple en Decha kennen, twee vrolijke Thai. Het is weer een legendarische avond.

Vandaag gaan we op weg naar Ko Phagnan, een eiland ver ten zuiden van Bangkok. De bus blijkt pas om 6 uur 's avonds te vertrekken dus we hebben onverwachts nog een hele dag in Bangkok. We doen als de Thai en gaan gewoon weer naar de film. We zijn allebei best moe, dus een lekkere stoel en airco zijn meer dan welkom. In de dubbeldekker bus hebben we de allerfijnste plekken: helemaal voorin met optimale beenruimte. We kijken een filmpje maar die is al afgelopen voordat we Bangkok uit zijn.

Om half 4 's nachts komen we in de haven aan. Blijkbaar vertrekt onze boot pas om half 7. Als we Ko Tao gepasseerd zijn gaan we buiten op het dek van de boot liggen. Het zonnetje brandt lekker, iets te... We kiezen ervoor op een tamelijk geisoleerd strand te gaan vertoeven. De weg erheen is extreem hobbelig, steil en dwars door de jungle. Bottlebeach maakt alle verwachtingen waar. Het is een kleine baai met 'maar' drie hotels. Het strand is wit, de zee is blauw, het eten heerlijk en de mensen vriendelijk. Kunnen we hier niet blijven wonen? De rest van de dag slapen we op het strand en in onze bungalow, uitgeput als we zijn van de rit hierheen. Maar, die avond staat er nog een feestje gepland. Ko Phagnan staat bekend om haar legendarische Full Moon Parties. Een volle maan is er nu niet, dus vanavond is er een Black Moon Party. Achterin een jeep en omringd door de sterren en hier en daar een vuurvliegje worden we erheen gebracht door de eigenaar van ons hotel. Er gaan geen tuk-tuks of boten naar ons strandje... Het feest vindt plaats op een strand. Het decor is echt geweldig. Natuurlijk zijn de vuurdansers en de lichtgevende verf niet afwezig. Hoe fijn om met je blote voeten in het zand te nacht weg te dansen!

23 Maart is de meest onwerkelijke dag van onze reis tot nu toe. We staan op met het idee dat het een uurtje of 12 uur is. We ontbijten, zwemmen en zonnen wat en hebben het gevoel dat de hele dag nog voor ons ligt. Tot de zon ineens achter de bergen begint te zakken. We snappen er niets meer van. Lars gaat de tijd even checken en wat blijkt: het is al 6 uur 's avonds geweest. We hebben echt bizar lang geslapen vannacht. Dat verklaard wel waarom er al mensen aan de alcohol zaten. Daar vonden wij het een beetje te vroeg voor. Ineens is het al bijna tijd voor avondeten. En dan is de dag alweer om...

Het is zo heerlijk hier! 's Ochtends als we wakker worden gooien we de luiken aan het hoofdeinde van ons bed open zodat er een zeebriesje naar binnen kan waaien. Wat een uitzicht vanaf het hutje. We suffen, dobberen, zwemmen en lezen de hele ochtend en middag. Om 4 uur vinden we het wel weer tijd worden voor een onderneming. We binden de teva's onder de voeten en dompelen ons onder in zonnebrand. We willen een van de vele bergen van dit eiland beklimmen. Als we eenmaal begonnen zijn gutst het zweet van onze lijven. Heel stoer om zo met z'n tweetjes door de jungle door de wilde jungle te banjeren. Zoveel beter dan met een georganiseerde tour. Eenmaal boven houdt het pad zo'n beetje op. Op eigen houtje klimmen we de enorme rotsen op naar het uitzichtspuntje. Links zien we Bottlebeach liggen, rechts een verlaten baaitje vol rotsen. Fantastisch. We zijn zo weer beneden en duiken zonder omwegen de zee in om af te koelen. Wat een leven...