We gaan écht!

Het is onmogelijk om precies vast te stellen vanaf wanneer we zeker wisten dat we samen een half jaar van ons leven in Zuidoost-Azië zouden gaan slijten. Een jarenlang proces gaat aan het boeken van het ticket vooraf – ten minste, bij ons. Wat wil ik? Met wie? Hoe lang dan? Wat mag dat kosten? De (emotionele) voorbereiding is niet niks. Maar het levert ook jarenlange voorpret op!

Het idee om er tussenuit te gaan had Emmelien eigenlijk al jaren. Bij haar kwam dat vooral door haar moeder, die na haar middelbare school een jaar highschool heeft gedaan in de Verenigde Staten. In eerste instantie leek Emm dat ook fantastisch. Later leek vrijwilligerswerk een goed alternatief. Samen hebben we heel wat beurzen bezocht waar enthousiastelingen ons probeerden over te halen schilpadden te verzorgen in Australië, les te geven in Chili of stage te lopen in Indonesië. Elk jaar werden we weer iets nieuwsgieriger. De basis voor een reis was gelegd.

Na het bezoeken van de laatste beurs in 2009 was er een kleine ‘doorbraak’. Dat vrijwilligerswerk kostte toch wel een berg geld – zeker voor de korte tijd dat je weg was. Konden we dat niet veel beter zelf? Opeens bleek het simpele concept backpacken (een rugzak ombinden en gaan) buitengewoon aantrekkelijk. Gaan en staan waar je maar wilt, en dat allemaal op het budgettaire niveau dat je zelf kiest. We roken de vrijheid…

Tijdens de maanden die volgden hebben we het er nog vaak over gehad samen een reis te maken. Wel honderd keer hebben we tegen elkaar gezegd “We gaan echt hè? We doen het echt hè?” Je moet natuurlijk voor 200% zeker weten dat je het ziet zitten met elkaar. Bovendien, een tussenjaar nemen betekent niet studeren. Dus je moet er vanuit kunnen gaan dat de ander net zo zeker van de zaak is als jij. Toen dat punt eenmaal bereikt was begon de echte voorpret: inlezen, foto’s kijken, tickets zoeken en boeken, visitekaartjes maken, backpacks pakken. We begonnen stiekem al af te tellen...

Wat staat er op het programma? Kort gezegd doen we zes landen is zes maanden: Nepal, India, Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja. Een half jaar leek ons emotioneel wel lang genoeg – laat staan dat we het financieel kunnen dragen als we langer gaan. Vanaf het eindexamen in mei hebben we zoveel mogelijk geld bij elkaar proberen te sprokkelen. Terwijl al onze vrienden zich inschreven voor studies, kamers zochten en inrichtte en ontgroend werden door hun nieuwe studentenverenigingen werkten wij ons uit de naad. Soms raar, zwaar en eentonig, maar met het prachtige doel voor ogen goed te doen. Dankzij de twee Albert Heijns en hotel/restaurant Peppijn kunnen we trots bevestigen dat we op eigen kracht de reis gaan bekostigen.

Natuurlijk was er tussen al het werken door genoeg te regelen. Visa, vaccinaties (9 prikken tegen 5 ziektes), TBC test, malaria- en hoogteziektepillen, creditcards, verzekeringen etc. Een van de leukste dingen was wel het afscheidsfeestje. Op een prachtige nazomerzaterdag kwamen onze beide families en vrienden bijeen om te genieten van de zon, een drankje, en lekkere oosterse hapjes. Een warm begin van een fantastische tijd.

Nu begint het echte aftellen. Over een paar dagen lopen we in Kathmandu – een onwerkelijke gedachte. Maandag 10 oktober begint onze reis. Om 8:55 vliegt een oranje toestel ons naar Londen. Daar maken we er een leuke middag van, zodat we ’s avonds en ’s nachts lekker kunnen slapen tijdens de vlucht naar Kathmandu. Eenmaal daar openen we vast onze mini-laptop om jullie op te hoogte te houden van de laatste ontwikkelingen. Dan verschijnen hier de verhalen die er toe doen. Dan zijn we er in levende lijve. Dan zij we écht weg…

Liefs,
ons