Ha Tsjoe Minh City

We wisselen het zand van een heerlijk tropisch eiland in voor het asfalt van een fascinerende metropool. In deze stad leren we wat meer over de roerige geschiedenis van dit land. Daarna reizen we verder langs de kust naar Mui Ne, de Sahara van Vietnam.

Op de verjaardag van Lars' zusje zijn we de hele dag onderweg. Eerst in een scheurende minibus, dan in een boot die bijna onder de hoge golven verdwijnt en verder in een bus die onderweg pech heeft. Zo'n veertien uur na vertrek komen we in de grootste stad van Vietnam aan. Ho Chi Minh City - beter bekend als Saigon - telt meer dan zeven miljoen inwoners, en dat is te merken. We dachten dat er in Phnom Penh veel motortjes reden. Het is hier groot, druk, mordern, licht, gezellig en het verkeer scheurt je aan alle kanten met een razend tempo voorbij. Langs skyscrapers en noedelstalletjes vinden we onze weg naar een leuk hotel, midden in de stad. In een barretje kunnen we op dit tijdstip nog wat te eten krijgen. Daarna slapen we dwars door al het geluid heen.

De eerste dag in HCMC beginnen we met een inbegrepen ontbijtje in het hotel. Er zitten twee Italianen naast ons die vertellen dat ze in drie weken zowel Cambodja, Vietnam als Laos bezoeken. Echt ongelofelijk (zonde)! We zijn blij dat we de tijd hebben voor de landen die we bezoeken. Beter een klein gebied rustig en grondig leren kennen dan een enorm stuk land gehaast en oppervlakkig aandoen, vinden wij. En met onze zeeen van tijd lopen we de stad in. We staan te kijken van de vele hippe kledingwinkeltjes en algauw staan we in de pashokjes. Eerste stop is het Reunification Palace. Een gebouw dat de wervelwind aan bijzondere historische gebeurtenissen van deze stad heeft doorstaan. Op zichzelf niet heel speciaal, maar als je bedenkt wat zich hier allemaal moet hebben afgespeeld toch indrukwekkend. Steeds meer krijgen we grip op de razend ingewikkelde ontwikkelingen die zich tijdens de Vietnamoorlog hebben afgespeeld. Zeker als we in het War Remnants Museum met de neus op de bloederige feiten worden gedrukt. Onze hoofden stromen vol afschuw en ongeloof bij het zien van de verschrikkingen die mensen elkaar tijdens de oorlog hebben aangedaan. Vooral foto's van de 'agent orange' slachtoffers maken grote indruk. Ook komen we erachter dat op Phu Quoc - het eiland waar we zo heerlijk gerelaxed hebben - duizenden Vietnamezen zijn gemarteld en gedood door Franse bezetters en Amerikaanse imperialisten. Gelukkig zijn de tijden verandert.

De volgende dag nemen we de bus naar Chinatown, waar we enkele Chinese tempels bezoeken. 'Same, same... but different', zouden ze hier zeggen. Na alle tempels die we al gezien hebben de afgelopen drie maanden is het leuk een andere stijl te ontdekken. We eten loempiaatjes op straat en lunchen met fried rice en een heerlijk vers kippetje. Als je eet bij een stalletje geldt de gouden regel: hoe lager de plastic stoeltjes, hoe goedkoper het is. Vlak voordat we weer de bus instappen komt er nog een groep jongeren verkleed als Chinese draak langs. Met elkaar voeren ze een authentieke drakendans uit. Waarschijnlijk een oefening voor de jaarwisseling.
We beginnen beiden een beetje verkouden te worden dus kijken we 's middags een film. In de avond lopen we naar het Sheraton hotel waar ze een dakterras op de 23e verdieping hebben. De koffie is iets boven het budget maar de foto's zijn de moeite waard.

Vandaag staat er een excursie op het programma. In zo'n kekke toeristenbus rijden we naar de Cu Chi tunnels. Onze gids is een oorlogsveteraan met geschiedenis. Een man die een hele hoop heeft meegemaakt en getekend is door de oorlog. Hij vertelt met humor en het is te merken dat hij ervaring heeft met grote groepen toeristen. De rondleiding door het tunnelcomplex is leuk en interessant. De documentaire aan het begin is pure propaganda, het schietterein is enigsinds misplaatst maar de tunnels zelf zijn een bijzondere ervaring. Ongelofelijk benauwend. En dan te bedenken dat de 120 meter die we doorkruipen 'tourist-proof' zijn gemaakt en dat het gehele complex honderden kilometers tunnel telt. Grappig om te horen hoe de Vietnamezen de Amerikanen vaak te slim af waren. Zo wastten ze zich bijvoorbeeld met Amerikaanse zeep zodat de speurhonden ze niet konden ruiken. De rest van de middag doen we niet veel. We kijken de verfilming van 'Witte Oleander' (Janet Fitch). Zowel het boek als de film zijn erg aan te raden. 's Avonds boeken we een busticket naar de volgende bestemming. Doordat het bijna Vietnamees nieuwjaar is rijzen de prijzen de pan uit. RettekeTET.

Dus rijden we met een veel te dure (maar pech-loze) bus naar het kustplaatsje Mui Ne. In een recordtijd vinden we een prima guesthouse. Als we richting het strand lopen ontdekken we zelfs dat er een zwembadje bij zit! We lunchen met een goddelijke kebab en brengen de rest van de dag aan het zwembad door. 's Avonds eten we hartige crepes en wafels als toetje. Hoezo, toeristisch?

Om half 8 de volgende ochtend zitten we klaar om door een jeep opgehaald te worden. Een kwartiertje later blijkt dat we al die tijd naast de chauffeur hebben zitten wachten. De receptie dacht dat wij dat jonge stelletje waren dat nog zat te ontbijten. Het kan erger. De hele ochtend lang rijden we langs de highlights van de omgeving: een pitoresk haventje, prachtige duinen van wit zand, duinen van rood zand en een mooi stroompje dat ze de 'fairy stream' noemen. Het zand halen we waarschijnlijk in Laos nog achter onze oren vandaan maar het was het zeker waard.