Why Not?

Op 15 januari staat er weer een leuk (ahum) busritje gepland. We karren van Mui Ne naar Dalat, een plaatsje op 1500 meter hoogte. Als we verhit de bus uitstappen voelen we meteen een verkoelend windje. Heerlijk, even geen zweetgolven en pufferige hoofden meer. We kunnen zelfs een lange (afrits)broek aan. We lunchen tussen de Vietnamezen met Pho, de noedelsoep 'that build a nation'. Dalat zelf is best wel kitsch, compleet met eifeltoren. Dalat wordt wel 'Le Petit Paris' genoemd. Dit plaatsje is dan ook huwelijksreisbestemming nummero uno in Vietnam. De omgeving maakt een hoop goed: wilde bergen en watervallen alom. De rest van de middag vullen we met het regelen van de busreis naar Hoi An. Binnenkort is het Vietnamees nieuwjaar (Tet) en daarom is alles ontbetaalbaar of vol. Het schijnt dat de bussen volgeladen worden tot niets of niemand er meer bij past. Omdat er niets anders op zit, regelen we een peperdure nachtbus. 's Avonds slapen we lekker onder onze dikke dekentjes.

We slapen eens lekker uit en gaan dan op pad naar het 'Crazy House': een bouwsel in een Gaudi-meets-Alice in Wonderland-stijl. Hoe iemand zoiets kan bedenken... Het is in ieder geval erg leuk om er doorheen lopen en klauteren. Na een fijne lunch bezoeken we de Datanla Falls. De waterval is een beetje een pretpark geworden, helemaal in de stijl van Dalat. We kopen twee retourtjes voor de bobsleebaan (waarom niet?) en gaan aan boord. De waterval zelf ligt er mooi bij ondanks het droge seizoen. Overal liggen offers, hier en daar zelfs een compleet varken. 's Middags schuilen we voor de regen in een knus koffie restaurantje waar ze de top 100 slijmerige liefdesliedjes afspelen. Die avond eten we, na een filmpje, heel leuk in het plaatselijke Artcafe.

De volgende ochtend hebben we lekker de tijd, aangezien onze bus pas om 1 uur 's middags vertrekt. We scharrelen wat rond op de markt van Dalat en lopen nog even naar het meer. We luchen weer heerlijk bij een lokaal tentje, op plastic stoeltjes tussen alle Vietnamezen. Heerlijk eten en substantiele grote-mannen-porties.

Vraag ons niet hoe, maar de volgende ochtend komen we dan eindelijk aan in Hoi An na een 20 uur durende busrit. Gelukkig is het gelukt een hotelletje te reserveren en worden we keurig opgehaald bij het busstation. Een half uurtje later zitten we aan het verse stokbrood in het restaurant van het hotel. Hoi An lokt en al snel wandelen we op ons gemakje door het sfeervolle oude centrum. Je kunt je echt goed voorstellen hoe het er hier 100 jaar geleden uitzag. De Franse architectuur is ook weer volop aanwezig. Vooral het haventje is leuk, met aan beide kanten van de rivier diepgeel geschilderde huisjes. We struinen over de markt en ploffen neer op een terrasje voor een cappucino.

Na een lange nacht staan we de volgende ochtend weer vroeg op: het is weer tour-tijd! Helaas kun je hier nauwelijks op eigen houtje iets buiten de stad bezoeken, er zijn geen (auto)rickshaws, motors of lokale bussen te bekennen. Met een grote groep toeristen bussen we naar de ruines van My Son, weer een Unesco World Heritage Site. De overblijfselen van de tempels zijn niet meer dan een hoopje begroeide stenen en het is flink zweten in de tropische hitte. Gelukkig zit de sfeer er goed in en hebben we Oreo's met pindakaassmaak. Op de terugweg gaan we met de boot terug naar Hoi An in plaats van met de bus. We stoppen nog bij een wood-carving village en zijn zo rond 2 uur weer terug bij het hotel. Om klokslag vier uur, gaan we op zoek naar een lekker vieruurtje. We stranden in de haven van Hoi An op een gezellig terrasje. Die avond leren we om zelf echte verse Vietnamese loempia's te maken.
De volgende ochtend doen we lekker rustig aan. Na het middaguur stappen we in de bus naar Hue. En mooi en soepel ritje later stappen we uit in dit inmiddels donkere stadje. We ontmoeten een leuke Nederlandse en gaan samen op zoek naar een guesthouse.

De volgende ochtend staat er alweer een tour gepland. Achterop twee motors worden we naar een zogenaamde 'Dragon Boat' gebracht. Het schuitje zou niet misstaan in de carnavalsoptocht van Cothen. We bezoeken diverse tempels, pagoda's en graftombes. De meesten doen heel Chinees-achtig aan, met overal Chinese tekens, veel goud en donkerrood en overal draken. De lunch op de boot is heel gezellig. We kletsen gezellig met onze mede-backpackers. Zoals altijd zijn wij weer de jongste. Tussen de noedelsoep door zweet iedereen zich kapot, het is weer zo heet! Gelukkig begint het aan het eind van de middag te regenen. 's Avonds stranden we bij bar 'Why Not?' en geven we toen aan onze hamburger-driften.