Please Don't Rush

Lao PDR (People's Democratic Republic) is een land waar haasten onmogelijk is. Stress, burn-outs en hartstilstanden lijken hier onmogelijk. Van het hedonistische Vang Vieng naar de hoofdstad Vientiane. Dagen zonder zorgen...

De rit naar de hoofdstad is hobbelig maar voor het donker arriveren we en vinden we een prima kamer in een Japans guesthouse. Op de nightmarket kluiven we een lekker kippetje weg en vergapen ons aan de verpakte insecten die verkocht worden. We wennen langzaam aan het gegeven dat alle vlees en groentes die we hier eten rechtstreeks van het land op ons bordje belanden. Die voorverpakte groentemixen die we ongetwijfeld tijdens de studententijd zullen verorberen smaken vast niet zo lekker vers. Nog even bewust genieten dus.
De volgende dag huren we fietsen en verkennen het overzichtelijk kleine centrum. Er is een heuse namaak Arc de Triomph en natuurlijk de nodige tempels. In een tempel ligt zowaar een borstbeen van mister Buddha himself. We zijn blij met de airco als we lunchen bij Scandinavian Bakery. Het is hier de hele dag door boven de 30 graden (dry season, jeej). 's Avonds zijn we blij met onze oordopjes: de straat waar we aan zitten is nogal druk.

Om 10:00 de volgende dag begint de kookcurus. Met een gezellige groep van zeven mensen maken we vier gerechten en een toetje: gestoomde vis in bananenbladeren, stoofpotje van rundvlees en groentes, laap (traditionele salade) en papaya salade. Als klapper op de vuurpijl hebben we zoete sticky-rice met mango als toetje. De lerares is een leuk, energiek vrouwtje. We snijden, mixen e stampen wat af. Uiteindelijk smaakt alles heerlijk en tafelen we nog even na. Met een Canadees stel bezoeken we het Boeddhapark, waar een reusachtige liggende Boeddha ligt. Het is een bizarre plek met honderden beelden en nog meer schoolkinderen. In het guesthouse wassen we het zweet en stof van ons af en gaan we richting het hotel waar de kookcursus gegeven werd. Daar drinken we een wijntje met de Fransman Alain, de Zweedse Hannah, de Engelse Sarah en de Australische John. Erg leuke mensen die we tijdens de cursus ontmoet hebben. Een heerlijke avond. We kletsen wat af en spreken af om morgen hetzelfde te doen.

We slapen heerlijk lang uit en strepen de laatste tempels van ons to-do-lijstje af. Heel toevallig komen we Alain en Hannah tegen in een boekenwinkel waar we rondsnuffelden. Ze vertellen over een grote voetbalwedstrijd in het plaatselijke stadion en we besluiten met z'n viertjes een kijkje te nemen. Het is een (voor Laotiaanse begrippen) groots opgezet spectakel met ballonen, camera's en jurken en al. Voordat de wedstrijd daadwerkelijk begint zijn we een paar ceremoniele uren verder. We ontsnappen discreet voor een vieruurtje bij Joma, de plek der zoete verleidingen (lees: taart en koffie). De avond is wederom gezellig. Van tongschrapers tot de politieke situatie in Zweden, van duurzaamheid en verganisme tot de essentie van wetenschap en geloof, we praten over van alles. We vergeten de tijd en moeten een uur na middernacht flink kloppen op de ramen van ons guesthouse om binnengelaten te worden.

De volgende ochtend bussen we naar Ba Na Hin, een klein gehucht in Centraal Laos. We zijn hier voor Konglor Cave, een 7 kilometer lange grot waar een rivier dwars door een enorme kalkstenen berg stroomt. De tunnel is wijd en op sommige plekken wel 100 meter hoog. Na een nachtje slapen huren we een bootje en varen we in onze knaloranje zwemvesten 'door' de berg. De griezelige schoonheid is immens en indrukwekkend. In het pikkedonker scheuren we over het water, door kathedralen van steen en langs bijzondere rotsformaties. Soms is het water te ondiep om door te varen en moeten we een stukje waden. Een bijzondere ervaring om in de donkere stilte, midden in een berg, je bootje voort te slepen. Op de terugweg zien we hoe de lokale bevolking de grot als sluiproute gebruikt. Kano's met scooters, kippen en andere bezittingen pendelen heen een weer door dit onvergetelijke stukje natuur. De rest van de dag doen we niet veel. 's Avonds eten we samen met drie Nederlandse meisjes die we (her)kennen van Vang Vieng. We wisselen tips uit en gaan vroeg slapen. Morgen weer met de bus terug naar Vientiane.

Eenmaal daar zoeken we lang naar een guesthouse. Uiteindelijk vinden we wat en spreken via Facebook af om met Alain en Hannah wat te gaan eten. Bij een fantastisch Indisch restaurant praten we bij. We drinken nog een drankje en keren dit keer op tijd terug naar ons guesthouse. Het plan voor de komende dagen is om in twee etappes naar Phonsavan te bussen. We kunnen het niet laten om Vang Vieng als overnachtingsbasis te kiezen. Het is een win-win-situatie. Zo hoeven we en niet te lang aan een stuk in de bus te zitten en kunnen we nog eenmaal genieten van het bruisende nachtleven in tubing city. Dat we als een pingpongbal door Laos crossen kan ons eigenlijk niet veel schelen.