Momo's eten, peentjes zweten!

Allereerst: iedereen waanzinnig bedankt voor de lieve, spontane en grappige reacties. Het is bijzonder opbeurend om in een bezwete bui op je veel te harde (en te kleine) bedje zoveel digitale liefde te ontvangen.
Op 15 oktober vertrekken we vroeg in de ochtend per taxi naar het busstation van Kathmandu. Vergeleken bij dit choatisch grasveld vol minibussen ziet zelfs Hoog Catherijne er stralend uit. Na wat zoeken vinden we een busje dat naar onze bestemming gaat. De tassen ploffen we voor ons neer en we maken ons op voor het eerste ritje in een 'local bus'. Voor slechts 20 eurocent reizen we (wel heel dicht op de lokale bevolking) naar Bhaktapur, een oud stadje iets buiten Kathmandu. In de werkelijk prachtige straatjes zijn de vrouwen bezig met de oogst, spelen de kinderen met de kippen en is de stank van meer natuurlijke aard. Een verademing. We kiezen het goedkoopste guesthouse in town en de kleine vieze douche en harde bedden lijken ons van latere zorg. De Lonely Planet leidt ons (bijna geheel zonder problemen) rond het stadje en onderweg stuiten we weer op een begrafenisritueel aan de rivier. Het blijft een indrukwekkend gebeuren. Uitgeput en bezweet keren we terug naar ons stulpje, waar we ontdekken dat de douce niet alleen klein en vies maar ook KOUD is. We zien het maar als een leermoment (we weten nu ten minste wat je voor 3 euro per nacht kan verwachten). Het avondeten (met wifi) maakt veel goed en in ons benouwde maar rustige kamertje kijken we uit naar de volgende dag.
Een fruitpannekoek doet al snel onze nachtelijke klachten vergeten en voor we er erg in hebben zitten we tussen de locals op weg naar Nagarkot (ezelsbruggetje: negerkots). Vandaag willen we die bergen wel eens zien! De busreis is adembenemend (spannend). Het duurt even voordat we ontspannen kunnen zitten terwijl de chauffeur de bergen over crosst. We razen voorbij diepe afgronden, tja, inderdaad zonder vangrail op de weg. Toeteren in het verkeer is hier een primaire levensbehoefte. Sterker nog, zonder toeter daalt de levensverwachting significant. Als je namelijk hard de berg op of af rijdt (en dat doet iedereen) moet je er wel op kunnen vertrouwen dat er voorbij de scherpe bocht (en dat zijn er veel) niemand rijdt. Tot onze blije verbazing zien we veel scholen onderweg en bussen vol guitige snoetjes zwaaien enthousiast naar ons. In Nagarkot komen onze deprimerende verwachtingen uit: geen bergen, maar wolken. Toch lopen we naar de lookout tower (per ongeluk over militair gebied, maar dat schijnt niemand erg te vinden) waar we verwelkomt worden door nog meer overenthousiaste schoolkindjes. Sommige meisjes blijken facebook te hebben en we voelen ons een attractie op zich. Evenlater zijn de scholiertjes weg en geneten we in alle rust van het handjevol pieken dat boven de wolken uitsteekt. Jammer van het weer maar nog steeds indrukwekkend. De pringles smaken er niet minder om.
De volgende ochtend voelen we ons verre van fit. De eerste inwendige tekenen van onrust doen zich voor. Onze spijsverteringsstelsels pikken het niet langer elke dag noedels te moeten verwerken en keren zich tegen ons. Om ze wat te sussen ontbijten we met ons lievelingseten hier: muesli fruit curd. Dat helpt gelukkig en we wagen het de bus te nemen naar de Changu Narayan tempel, volgens het handboek de oudste tempel in de vallei. Niets blijkt minder waar en in relatieve rust (ook hier zijn irritante straatverkopers) genieten we van het bouwwerk. Gek om te zien hoe hier met eeuwenoude spullen wordt omgegaan. Bij ons (in het Westen) zouden we allang elke steen ergens in een pot alcohol achter plexiglas hebben staan, maar hier wordt alles nog vrolijk gebruikt. Iedereen (ook de duiven, geiten en koeien) doet zijn ritueel rondom de tempel en dat maakt het een prachtige plek. Een lokale student blijft net zo lang rond ons hangen tot we wel luisteren moeten. Hij vertelt over allerlei legendes en we vinden het stiekem wel interessant om wat meer over de plek te horen. We keren terug naar ons 'heerlijke' guesthouse waar we nu niet eens koud kunnen douchen vanwege een stroomstoring (flauw, want daar kan het guesthouse ook niks aan doen). We hebben een onverwachts hilarische avond omdat we wel heel lang op onze bestelling moeten wachten. Blijkt dat het personeel een uur lang moed heeft moeten verzamelen om ons stamelend te komen mededelen dat de momo's op waren. We zijn ook tevreden met iets anders en even later duiken we voor de laatste keer onze hunebedden in onze slaapbunker in.