Paradijselijke spanningen

18 Oktober is een regeldagje, dus daar wijden we niet al te veel over uit. We bussen terug naar Kathmandu, regelen een guest house, een TIMS-card (voor de trekking), sportschoenen (voor het canyoning) en -het hoogtepunt van de dag- een overheerlijk (veiilig) ijsje.
De volgende morgen juicht de wekker ons al om 5 uur toe. Vandaag vertrekken we naar het Last Resort, op 12 kilometer van de Tibtaanse grens. Het is een groot, luxe gebeuren in het groen vlak naast een diepe kloof met bulderende rivier. Over die rivier is op hoogte van 106 meter een hangbrug gespannen. Het idee is dus dat je daar vanaf spring. Voor de lol. In eerste instantie hebben we ons alleen ingeschreven voor het canyoning + relaxing programma. Als een van de enige eigenlijk, het merendeel van de groep gaat voor de sprong (die de mooiste, beste, gaafste, hoogste van de wereld schijnt te zijn). De bus vertrekt al vroeg en rijdt ons zo'n drie uur lang door een prachtig landschap van bergen en rijstvelden. Jammer genoeg zien we nog steeds geen hoge bergen... Trouwens echt vreemd om ineens tussen de toeristen te zitten! Geen Nepalees te bekennen hier... Als we aankomen wiebelen we allemaal over de brug, begeleid door een hoop gegil: 'Oh my god, no way I'm gonna do this!' Wij stellen tevreden vast dat we gelukkig niet hoeven... Helaas duurt het wel een flinke poos voordat we kunnen gaan canyoningen (is dat een werkwoord?). Alles gaat hier op Nepalese wijze: gewoon z'n gangetje. Onze groep is nog niet compleet en onze gids is zoek. Gelukkig kunnen we ons dan uiteindelijk in onze nog natte wetsuits hijsen. We lopen (pardon, hiken) een stuk omhoog en gaan dan -ja, echt- een bergstroompje IN. We volgen de rivier naar beneden langs meerdere watervallen. Het abseilen is KEI-GAAF! Het water stort aan alle kanten op je neer, regenbogen om je heen, zonnetje in je nek... Echt fantastisch. De laatste waterval is wel 45 meter hoog! Enige bloedzuigers later (arme Lars..) staan we droog en wel voor het lunchbuffet, uitgehonderd als we zijn. Vanochtend bestond ons ontbijt slechts uit bananen en koekjes... Vrolijk eten we onze maagjes rond. Ondertussen worden er filmpjes getoond van de mensen die wel bungee hebben ge jumped of een canyon swing hebben gemaakt. Het ziet er zo gaaf uit dat we eigenlijk meteen beginnen te twijfelen of we het niet ook moeten doen. Ach ja, we hebben zo hard gespaard en nu we er toch zijn... Hals over de kop regelen we het een en het ander, en binnen een uurtje zijn we aan de beurt. Doordat alles zo last minute geregeld is hebben we nauwelijks tijd om zenuwachtig te worden. De bungee jump zat vol, maar de canyon swing kon nog net. Met bibberende beendjes begeven we ons op de brug. Serieus, alleen erover heen lopen is al griezelig! Lars, de held, offert zich op om eerst te gaan. Met een ware doodskreet stort hij zich naar beneden. Emmelien kijkt met een bonkend hart toe tot het haar beurt is. Op dat plateautje staan is echt absurd eng, en toch spring je als een crewmember aftelt. Als sfeerimpressie hier de tekst van het foldertje:
Gravity seems like a seductive and cruel mistress as you jump off the 160m hight bridge, then pure freefall 100m into the dramatic gorge before the twein lines take up the tension and pendulum you into a massive arch of 240m at 150km/h!
Uren later koken we nog over van de adrenaline, we stuiteren er helemaal van. Boven krijgen we een 'I was brave enough' shirt uitgereikt en kunnen we ons eigen filmpje bekijken. Echt hilarisch! Daarna huppelen we naar onze tent, een soort grote kamer met gewone bedden. Vanaf je bed lijkt het net alsof je in de jungle slaapt, heel bijzonder. Wat een dag!
De volgende ochtend worden we lekker uitgerust wakker. De zon schijnt, de krekels tsjirpen en het ontbijt staat al voor ons klaar. Na het ontbijtje (ons favoriete moment van de dag) installeren we ons in ligstoelen op het grasveld. Tegen een uur of 3 gaat het gerucht dat de bussen al klaar staan om ons terug naaar Kathmandu te brengen. Uiteindelijk gaan ze pas om 5 uur rijden, als iedereen al uren in de bus zit te wachten... De busrit terug is uitermate bloedstollend. Het is inmiddels pikkedonker, de weg is slecht en de buschauffeur (hij lijkt echt pas 14!) rijdt als een dronken idioot. Enigszins overhoop geschud en misselijk strompelen we in Kathmandu naar een afhaaltentje. Na een lekkere chicken wrap vallen we in een diepe slaap. Morgen wordt een zware reisdag...