Into the Wild

Kou, harde bedden, hurktoiletten, zweetshirtjes, diarree en elke dag trappen lopen met een hysterisch slechte gids. En dat dag in uit. Wat een fantastische ervaring!

Dag 1 - Phedi (1130m) naar Pothana (1890)
Nadat we met onze lieftallige gids (nader te noemen 'geit') de route van de trekking hebben vastgesteld duiken we vroeg ons bedje in. We weten op dat moment nog niet dat we een week lang geen zachte warme bedjes meer zullen aanraken. Een taxi brengt ons naar het onbeschrijfelijk kleine Phedi. Daar begint het steile pad dat ons zes dagen door de 'Annapurna Conservation Area' zal leiden, het immense berggebied rond Pokhara. We beginnen goed: steile trappen in de zon. Een minuut later baden we in het zweet maar genieten van de inspanning. Ongelofelijk hoe snel we stijgen. Gelukkig draagt de geit onze gezamenlijke backpack! Net als we warm zijn begint hij te mekkeren over luch. Sneller dan verwacht, maar vooruit met de geit. Tijdens het wachten op de lunch (een dagtaak) verbazen we ons over de verbale tegenstrijdigheden die onze geit eruit kraamt. Hij houdt maar niet op over geld en hoe duur het allemaal wel niet is geworden. Ook zijn voorspellingen over de duur van de trekking veranderen met de minuut. We troosten ons met de gedachte dat hij onze spullen niet steelt en onze backpack draagt. Nog voor drieen komen we aan in onze overnachtingsplek Pothana. We verbazen ons over het feit dat we nu de rest van de dag niks te doen hebben. En niks te doen dient hier zeer letterlijk opgevat te worden. Het enige wat we bij ons hebben (aan vermaak) is een Elle (tijdschrift) en onze opschrijfboekjes. Iets langer doorlopen zou beter zijn geweest...We komen de middag door met het spelletje kamertje verhuren en zijn blij als we gaan eten. (Hadden we al genoemd dat het is begonnen met regenen?) Over de kamer: de opebare toiletten op Utrecht cs zijn gezelliger.

Dag 2 - Pothana (1890m) naar Landruk (1565m)
Omdat de muren hier zo dun zijn worden we wakker van drie verschillende wekkers van onze buren. Als we eenmaal het ontbijt achter de rug hebben (het blijft ongemakkelijk met een starende geit te eten) wordt langzaam de charme van het trekken duidelijk. Het is gek en gaaf om elke dag verder weg van de 'beschaving' te lopen. Als nu iemand z'n enkel breekt is het twee dagen lopen naar de weg. En morgen drie. De route is vandaag minder gevuld met trappen en we leven op in de buitenlucht. Een vriendelijke Duister en zijn (ervaren, goede, grappige) gids lopen met ons op. Een verademing. Na de lunch begint het helaas weer te regenen en moeten we wachten. Op zich niet erg, want we hebben geen zin om weer zo voeg op ons volgende 'station' te arriveren. Als we eenmaal aankomen is er ZON! Het uitzicht is fantastisch, we beleven echte kodak-momentjes. Zo houden we het wel vol tot het avondeten: Daal Bhat, rijst met linzenprut, het eten dat iedere Nepalees twee keer per dag eet, elke dag. Als we ons door de stapels met rijst hebben gewerkt, worden we gewoon nog een keer opgeschept op volstrekt oncharmante wijze. Flets, meer linzensoep, flats, nog wat curry en kwak, nog wat rijst erbij. Best lekker, maar we hoeven het echt niet elke dag.

Dag 3 - Landruk (1565m) naar Ghandruk (1940m)
We worden onze geit langzaam zat. Hij eet vies, stinkt en laat ons geen moment alleen met zijn monotone, herhalende en onlogische gebrabbel over zijn miserabele bestaan. Ook zijn advies tegen diarree ('You must eat strong food, it may be good for you') helpt niet echt. De route van vandaag is intrigerend. We zien de bestemming al liggen aan de overkant van de vallei. Hemelsbreed is het geen 10 minuten lopen. Het mooie is dat we eerst zo'n 500m moeten dalen waarna we bijna een kilometer trappen moeten lopen. Dolle pret maar we zijn blij om aan de uitdaging te beginnen. We lopen zeer langzaam om niet buiten adem te raken. het is niet per se zwaar, eerder een geduldskwestie. Na de zoveelste 'slowly, slowly, today may be is a little bit difficult for you' van de geit gaan we maar op ons eigen tempo verder. Dat helpt. Overigens is onze geit vaker toe aan pauze dan wij... Hij vindt dat we erg sterk zijn voor mensen uit zo'n plat land en dat vinden wij dan wel weer lief. Toch weegt het niet op tegen zijn 'ik-zuig-alle-warmte-uit-jullie-leven' aanwezigheid. Vlak voordat we op de plek van bestemming aankomen zijn we nog getuige van de slachting van een zojuist nog levende koe. Het hele dorp helpt mee en sommige mannen zitten tot hun enkels in het bloed. Indrukwekkend! Het guesthouse in Ghandruk is een stuk groter (en luxer) dan tot nu toe en daar knappen we van op. Eindelijk een warme douche doet echt wonderen. Een snicker of mars op zijn tijd overigens ook. Als middagactiviteit kraken we nog verscheidene walnoten. Eerst met ons zakmes, dan met Emmelien's bergschoen en dan maar met het hele bed. Resultaat: overal walnoot.

Dag 4 - Ghandruk (1940m) naar Tadapani (2630m)
We slapen uit acht uur en ontbijten met heerlijk warme porrigde (ons nieuwe favo ontbijt). Lars heeft voor het eerst in tijden meer dan 36 uur geen stoelgangsproblemen meer en dat geeft rust. De wandeling vandaag is bijzonder gaaf. Twee uur ononderbroken tropisch woud. We stijgen geleidelijk en dat loopt prettig. We komen langs watervallen en prachtig vertakte bomen inclusief lianen. Dipendra (de geit heeft een naam) gedraagt zich beter, houdt wat meer afstand en beperkt zich tot guide/porter activiteiten. We lunchen overheerlijk met de lekkerste momo's tot nu toe. Het is een wonder hoe al het eten in deze bergdorpjes komt. Alles wordt met paarden en door oersterke Nepalezen naar boven gesjouwd. Alles voor het toeristenmenu. Je betaald wat meer en het duurt allemaal een eeuwigheid (stel je voor, alleen wat hout en een pan en dan toch allerlei gerechten klaarmaken) maar het is allemaal heerlijk vers. Al om drie uur arriveren we en merken voor het eerst de allesoverheersende kou. Met alle kleren die we hebben (stel je er niet teveel bij voor) en muts op gaat het net (niet). Gelukkig serveren ze hier appeltaart en warme chocolade! We zijn maar even weggelopen van ons eigen miserabele guesthouse ('finding rooms maybe is a little bit difficult for us nowadays') en zitten gezellig in het drukste plekje in town. Helaas mekkert de geit dat we moeten eten waar we slapen en keren we bedroefd terug naar de kou. (Moeders, geen zorgen over de nacht, er zijn heel veel hele dikke dekens aanwezig.)

Dag 5 - Tadapani (2630m) naar Ghorepani (2860m)
Omdat onze kamer precies boven de keuken huist, stinken al onze spullen en wijzelf naar olie en dierlijke vetten. We worden wakker met het shockerende nieuws dat onze chicken rice curry van gisteravond 800 NPR (pp) kostte. Dat komt neer op acht overnachtingen. Een leermomentje. We lopen vandaag vier uur achter elkaar naar de volgende bestemming. Onderweg passeren we het hoogste punt (3180m). Door de bewolking en kou is het allemaal wat minder spectaculair dan verwacht. Het guesthouse is weer mooi en we hebben heerlijk warm gedouched. Er is hier een kachel en we drinken lekker chocomel met rum. Het idee van onze trekking is dat je voor zonsopgang zonder ontbijt Poon Hill oprent (3193m) en dan van het uitzicht geniet. Tot nu toe hebben alle mensen die we zijn tegenkekomen ons dat afgeraden. Het uitzicht is namelijk precies hetzelfde als vanaf ons hotelterras en er gaan elke dag honderden mensen die heuvel op. Niet echt de 'religieuze' ervaring die we voor ogen hebben. Bovendien was de vorige heuvel die we zonder ontbijt bestormden niet bevordelijk voor ons humeur.

Dag 6 - Ghorepani (2860m) naar Nayapul (1070m) en terug naar Pokhara
We voelen ons ware tegendraadse backpackers als we voor 6 uur ons bedje uit kleumen en in alle stilte gewoon voor ons hotel het natuurschoon aanschouwen. De eerste zonnenstralen kleuren de hemel roze en verlichten de prachtige pieken. Dichter bij de Himalaya dan dit kunnen we niet komen. Indrukwekkend. En dat zonder trappen, mensen en met ontbijt! We hebben er geen moment spijt van dat we niet op Poon Hilll hebben gestaan. Het is ten slotte ook maar een heuvel... Als we dit hoogtepunt achter de rug hebben besluiten we geen seconde te verliezen. Ons plan is een een ruk door de lopen naar de eindbestemming. De geit doet het liever in 2 dagen maar we hebben weinig zin om weer een middag in de kou te vervelen. Bovendien willen we wel een keer 'moe maar voldaan' zijn aan het eind van de dag. In Hile, halverwege, vertellen we voorzichtig ons voorstel. Het is dan nog geen twee uur en we hebben tijd zat. Na wat wanhopig gemekker over taxi's en (dure) kamers in Pokhara geeft hij toe. We kopen een zoete reep voor hem en hij zegt dat ie zich blij voelt. Het laatste stuk is lang maar dat kan ons niet deren. Als we eenmaal aankomen op de bestemming geloven we nauwlijks dat we 1790m zijn gadaald. Onze knieen en enkels bevestigen deze harde waarheid. Een wilde rit later komen we aan in Pokhara waar de luxe ons om de oren vliegt. Het backpackleven voelt nu als een 5-sterrenhotel. We betalen de geit en in plaats van een normaal afscheid neuzelt hij over dat het allemaal zo duur geworden is en dat hij er weinig aan over houdt. Getroost met de gedachte dat dit het laatste gemekker is dat we moeten aanhoren gaan we dan eindelijk uit elkaar. We hebben ons aan de van tevoren gemaakte afspraak gehouden (15 euro per dag) en zelfs fooi gegeven. We zetten hem van ons af.

Al met al was de trekking een ervaring om nooit te vergeten. We beseffen des te meer hoe goed we het hebben. Leerzaam om bijna een week terggeworpen te zijn op jezelf. Lopen, slapen eten. Lopen, slapen eten. En dat in een verbluffend mooi landschap. We hadden het voor geen goud willen missen!