Welcome to India...

De laatste dagen in Nepal staan in het teken van Het Grote Onberijkbare Indiaase Visum. Een spannende race tegen de klok. Hier een kort verlag:

Vanaf het hemelse Chitwan stappen we noodgedwongen weer in de bus naar Kathmandu. Route-technisch verre van logisch maar wat moet dat moet. We hebben namelijk een klein dingetje over het hoofd gezien: een Indiaas visum bij de grens regelen blijkt onmogelijk. Als we dat eerder hadden geweten... In Kathmandu zit de Indiase ambassade, de enige plek waar je aan zo'n stempel kan komen. Bijkomend probleem is alleen dat ons Nepalese visum ook al snel verloopt. Na zo'n 6 uur bussen komen we weer in de hoofdstad aan. Die avond gaan we lekker naar de bioscoop. Er draait slechts een film, een heuse Bollywood blockbuster. Voor de grap kopen we toch maar een kaartje. De film is tenenkrommend slecht en juist daardoor wel weer grappig. Opvallend is dat alle mooie meisjes in de film blank zijn, maar wel met een Aziatisch uiterlijk. Na de pauze peren we hem weer, om er vervolgens in ons hotel achter te komen dat de douche koud is en de bedden keihard. En dan het lef hebben het hotel 'Sweet Dreams' te noemen...

De volgende ochtend genieten we lekker van verse croissantjes met ei, de gunstige bijkomstigheden van slapen in een toeristenbuurt. Onszelf vandaag verwennen blijkt ook wel nodig om ons humeur enigszins op peil te houden, want teleurstelling na teleurstelling bereikt ons. Zo blijkt de Indiase ambassade vanaag en morgen nog potje-dicht te zijn. Bovendien kan het daaaagen duren voor je na de aanvraag daadwerklijk het toeristenvisum in handen hebt. Dat redden we niet met ons Nepalese visum... We besluiten te kijken of we een vlucht kunnen regelen vanaf Kathmandu naar Thailand, Laos ofwel Cambodja maar dat blijkt allemaal veel te duur. Net als we de hoop beginnen op te geven bedenkt Lars een truc. Je kunt hier ook een zogenaamde transit-visum aanvragen. Dit is een speciaal soort visum die slechts 15 dagen geldig is maar wel op dezelfde dag als de aanvraag verstrekt word. Voorwaarde is een vliegticket dat bewijst dat je na 15 dagen het land weer verlaat. Dusss, er volgt een zoektocht naar een goedkoop vliegticket van New Delhi naar Bangkok. Het vliegveld van Bangkok staat volgens de laatste berichten nog net niet onder water, dus dat scheelt. Gelukkig vinden we een goedkope vlucht en besluiten we zo snel mogelijk te boeken. Die avond in het hotel, na een heerlijke maaltijd bij een Italiaan, nodigt de hotelbaas ons uit om een rondje Nepalese wodka met hem en zijn matties te drinken. We proosten op het begin van de Nepalese winter. Het is inderdaad al flink afgekoeld hier! Met een behaaglijk warm en vol buikje stappen we even later in ons plank-bed. De extra warme deken helpt ons de nacht wel door.

Na een hotel-switch in de vroege morgen nemen we een rickshaw naar Patan, een van de oude stadscentra die Kathmandu telt. We belanden echter al snel langs de kant van de weg met een lekke fietsband. No problemo, met een mini-busje komen we er ook. De zon begint net te schijnen als we het Durbar Square van Patan oplopen. Wat een pracht en praal weer aan tempels! Overal op het plein lopen grote groepen toeristen met fel gekleurde stickers op hun shirts. Vermakelijk om te horen hoe zij 15 minuten exact krijgen om door het Patan museum te rennen, terwijl wij er lekker de tijd voor kunnen nemen. Het leukste van het museum is de tentoonstelling met oude foto's van tempels hier in de buurt. Bizar om te zien hoe alles nu is volgebouwd met hotels en restaurants. Nog leuker is trouwens het museumcafe. Ze hebben er 'Dutch Applepie'! De terugweg vanaf Patan is weer een hele onderneming. Het eerste stuk lopen we. Heerlijk om zo in het zonnetje een beetje rond te struinen, hier ben je gelijk de enige toerist. Onderweg komen we nog een grote shopping-mall tegen, vol semi-hippe Nepalese kledingwinkels. Leuk voor als je nog een een themafeest 'middeleeuwen' hebt. We vervolgen de reis met een zogenaamde 'tempo': een soort grote driewieler op elektriciteit (denken we). Het laatste stuk lopen we weer, door grote mensenmassa's op een soort markt. Zo moet India ook ongeveer zijn... 's Avonds kiezen we weer een lekker restaurantje uit, Koreaans deze keer. Hier in Thamel, het meest toeristische gedeelte van Kathmandu, is er zoveel keuze! Onze hele tafel staat vol met bijgerechten en de smaken lijken op niets wat we kennen.

Dinsdag 8 november is de grote dag. Ruim voor openingstijd begeven we ons naar de Indiase ambassade. Hij gaat nog lang niet open maar het is al stampvol. Na 4,5 uur wachten in onzekerheid kunnen we eindelijk ons paspoort inleveren. Kom maar op met die stomme stempeltjes! Om 17 uur zijn we weer bij de ambassade. Al onze zorgen verbleken als we na weer wat gewacht ons paspoort MET stempel in onze handen gedrukt krijgen. 's Avonds eten we Israelisch, zittend op grote kussens op de grond, in een geweldig leuk tentje. We zijn wel een beetje klaar met dat Nepalese eten ;)

De reis naar India verloopt lichtelijk dramatisch. Op woensdag nemen we al vroeg een local bus naar de grens. Emmelien voelt zich verre van fit, en al voordat de bus is begonnen met rijden moet ze overgeven (ook van onderen). De zoveelste voedselvergiftiging... Maar, de diarreeremmers doen wonderen, en de rest van de dag voelt ze zich best oke. Aan het eind van de middag arriveren we in Bairawan. Vnaf daar nemen we een bus naar de grens. De grens zelf lopen we gewoon over, zonder enige problemen. Je merkt direct het verschil tussen Nepal en India. Het klinkt cliche maar overal is het druk en vies. Vervolgens worden we in een bus naar Gorakhpur gepropt (letterlijk). Ongelofelijk hoeveel mensen er hier in een bus passen. Moesten ze in Nederland eens proberen! Nog drie uur reizen te gaan, echt even doorzetten. In Gorakhpur eten we onze eerste echte Indiase maaltijd, samen met een Oostenrijks hippiemeisje dat we in de bus ontmoet hebben. De hotelkamers hier zijn allemaal even afgrijselijk, maar hoe erg het echt is blijkt 's nachts pas. Ontelbare muggen eten ons op en de jeuk houdt ons uit onze slaap.

's Ochtends worden we dan ook gesloopt wakker. Het ontbijt met rijst en pittige linzensoep (de enige optie) helpt ook niet echt... Bij het treinstation komen we er achter (na zo'n 1,5 uur zoeken, vragen, heen en weer lopen en in de rij staan) dat de eerstvolgende trein naar Varanasi pas om 16:00 vertrekt. We willen weg hier! Terug in het hotel slapen tot het tijd is om te gaan. De treinreis verloopt gelukkig prima. Om de beurt kunnen we zelfs even liggen. Vlak voor middernacht komen we dan eindelijk aan op het station van Varanasi. Het wemelde er nog van de (starende) mensen. Gelukkig hadden we al vrij snel een 'autorickshaw' te pakken. Op straat is het extreem rustig. 's Nachts zijn hier alleen de koeien...De chauffeur bracht ons zo ver mogelijk, maar op een gegeven moment werd het te smal. Het is echt een doolhof van ongelofelijk smalle straatjes hier. Na wat ronddwalen vinden we met behulp van wat aardige Indiers een prima, maar dure hotelkamer. Voor een nachtje dan maar...

De volgende ochtend voelen we ons al stukken beter. Een goede nachtrust doet echt wonderen! Na een lekker ontbijtje duiken we de wirwar van straatjes in. Wat een verschil met Nepal zeg... Alles wat ze over India zeggen is waar. De mensen poepen op straat, staren je aan en zijn onvriendelijk, opdringerig en bot. Overal op straat liggen hopen afval en de heilige koeien lopen overal vrolijk doorheen. Ratten, zwijnen, varkens, geiten, wezels, muizen en straathonden maken het plaatje compleet. Om de stank nog maar niet te noemen... Een verstopte neus hebben heeft hier ineens grote voordelen. Maar als je door al deze ellende prikt, is het fascinerend. Er is weer zoveel te zien! De rest van de dag lopen we door de straatjes en zoeken de ghats: grote trappen aan de Ganges waar mensen een heilig bad nemen, hun buffalo wassen, zwemmen, een boot trip maken, kleren wassen, een dutje doen en al die dingen meer (lees: plassen). We vinden de weg door een groep mensen te volgen die een lijk dragen naar een van de vele 'burning ghats', een heilige crematieplek aan de Ganges. Wat een bizarre stad toch.

De volgende ochtend staat er een boottochtje over de Ganges op het programma. Daar willen we ons bed wel vroeg voor uit komen! Al om 7 uur staan we klaar en lopen we met onze roeier + picknickmand met ons ontbijtje naar de rivier. 's Ochtends is het zoveel drukker rond en op de ghats dan gistermiddag. De rivier is afgeladen met bootjes vol toeristen, terwijl op de ghats alleen maar Indianen te vinden zijn. Mensen nemen een heilig bad, doen de was of spelen een potje cricket. Fascinerend om te zien. Na het schuitje varen, theetje drinken (letterlijk) nemen we een autorickshaw naar Sarnath: een van de vier heilige Boeddhistische pelgrimsplaatsen vlak bij Varanasi. Na het archeologisch museum, met schatten van zo'n 2000 jaar oud, lopen we langs alle opgravingen. Deze plek is heilig omdat Boeddha hier zijn eerste preek gaf. We zien verscheidene pelgrims die zich keer op keer 'teneerleggen'. Ze staan, doen een soort gebed, gaan languit op de grond liggen met hun hoofd op de stenen, om vervolgens weer op te staan. Totale overgave. Dit doen ze ontelbare keren in een rondje om de belangrijkste stoepa. Even verderop staat nog een tientallen meters hoge Boeddha. Heel indrukwekkend! Na een lekkere curry bij een lokaal restaurantje stappen we weer in een autorickshaw naar Varanasi. De rest van de middag doen we rustig aan. Morgen wordt weer een reis-dag...



p.s. Voor foto's van Nepal: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.260655390642607.57871.100000944447253&type=1&l=d025378ec4

En voor foto's van India: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.274230452618434.60700.100000944447253&type=1&l=c59e6e1696