Liefde op het Tweede Gezicht

¬¬Expectations are Dissappointments under Construction
De afgelopen dagen hebben we welgeteld drie steden bezocht. Allereest de miljoenenstad Lucknow, de hoofdstad van de provincie Utter Pradesh, waar verder geen toerist te bekennen was. Daarna Agra, de stad van de Taj Mahal en bovendien de plek van De Grote Miserabele Stilstand Der Eindeloze Hotelkamerziektebedden. Als laatste Delhi, de immense hoofdstad van dit overweldigende land, vanwaar we het vliegtuig pakken naar Thailand (dat overigens onder water staat). Het verslag van de laatste dagen in Incredible India.

De treinreis van Varanasi naar Lucknow viel ons alles mee. Omdat we ons eigen (lig)plekje haddden vlogen de zes uur voorbij. Aan het eind van de middag komen we in de hoofdstad van deze provincie aan. Er vertoeven zo'n 2,2 miljoen mensen, wat de stad hier in India de status 'onbelangrijk provinciegat' geeft. Ondanks een rijke geschiedenis en prachtige gebouwen is het geen toeristentrekpleister. We zijn dan ook de enige westerlingen. Het lijkt zelfs of wij de belangrijkste attractie van de stad zijn. Keer op keer worden we op de foto gezet. De starende blikken zijn even wennen. Gelukkig zijn de mensen vooral verwonderd en geïnteresseerd. We voelen ons eerder filmsterren dan dat het onveilig aandoet. Onderweg naar het hotel spotten we een groot winkelcentrum. Na het droppen van de backpacks vliegen we als muggen naar het licht van de Mc Donalds, KFC, Pizzahut en Subway. Wat is het lang geleden dat we in zo'n vertrouwde omgeving hebben gegeten! Onze ogen ploppen bijna uit ons hoofd bij het zien van zoveel luxe, keuze en hygiene. Dit is overigens ook de eerste plek waar we überhaupt een McDonalds zien. We zijn blij verrast en laten de pizza ons goed smaken. De nacht is minder (te weten: herrie, hitte, dunne matrasjes gemaakt van stro en muggen).

Omdat we 's ochtends niet in ons 'hotel' kunnen ontbijten gaan we naar een tamelijk luxe hotel voor de ochtendmaaltijd. Daar zien we - heel toevallig - de enige andere toerist in deze stad. Om het allemaal nog gekker te maken is zij de Nederlandse vrouw die we tegen zijn gekomen tijdens de busrit van Kathmandu naar de grens (ze heeft Emm toen nog aan diarreeremmers geholpen, de goeie ouwe tijd). Ongelofelijk dat we in dit gigantische land in deze enorme stad hetzelfde hotel uitkiezen om te ontbijten. Of ze is ons gevolgd, of er is een goede reden aan te nemen dat het lot bestaat. In de middag bezoeken we 'the Residence', een overblijfsel van de Britse aanwezigheid en een kijkje in de bloedige geschiedenis van deze plek. Hoe interessant ook, twee dartelende westerlingen zijn nog veel boeiender. Onze sterrenstatus bereikt hier een hoogtepunt. Van alle kanten staren scholieren in hun uniformpjes ons glimlachend aan. Dan durft de dapperste het aan ons aan te spreken. 'Afternoon, sir,' klinkt het. Meer en meer uniformpjes gebruiken ons als oefening voor hun Engels. Tot nu toe allemaal vrij onschuldig. Dan verschijnen er camera's. Als de eerste flits ons netvlies bereikt heeft is het hek van de dam. Opeens wil iedereen met ons op de foto. We laten het opgelaten toe. Konden we er maar geld voor vragen! Een norse leraar-Indiaan maakt een abrubt einde aan onze fotoshoot. Het toeval wil (of is het toch het lot) dat we ook hier de Nederlandse vrouw spotten. We lunchen bij Tunday Kebab, volgens de Lonely Planet de plek waar vele beroemdheden de 'lekkerste kebab ter wereld' hebben genuttigd. Het is in ieder geval razend populair en het smaakt inderdaad fantastisch. Als toetje scoren we een papaya, wat een feestmaal! Onderweg naar 'huis' komen we langs een bioscoop. Lekker impulsief besluiten we naar een Bollywood kaskraker te gaan. De film is duizend keer beter dan de vorige (in Kathmandu). Leuk om te googlen: 'Rockstar' van Imitaz Ali. Het publiek is uitzinnig en bij de kusscene gaat het dak eraf. Na afloop komen we als vanzelf terecht in ons favo winkelcentrum voor een snelle hap. Iets anders is er in de buurt ook niet…

De volgende dag herhalen we de succesvolle ontbijttactiek (een luxe hotel binnenstappen en volledig opgaan in het walk-in-buffet). Vandaag staat er een rondleiding op het programma. Om 8 uur al ontmoeten we de Nederlandse vrouw bij het startpunt (dit keer afgesproken werk). Het eerste uur van de wandeling zien we mooie, grote indrukwekkende gebouwen. Veel moskeeën en ander Islamitisch gesteente door de overheersende invloed van de 'Mughals' die hier ooit regeerden. Het tweede uur duiken we de wat saaiere kleine straatjes van het oude gedeelte van de stad in. We merken dat we al een beetje gewend zijn aan het bizarre straatleven hier. Bovendien spreken de gidsen maar matig Engels. Na een subway-lunch zitten we al gauw in de trein naar Agra. Dit keer reizen we per ordinaire 'seater class' maar de belofte van de Taj houdt ons op de been. Tijdens de reis hoef je trouwens niet om te komen van de honger: om de haverklap staan er verkopers voor je neus met rijst, curry’s, thee, chips en linzenprut.
Een prima treinreis later arriveren we laat in de avond in Agra. In een schone witte taxi (!) rijden we naar een hotelletje waar we al een plekje gereserveerd hebben. Om vage redenen is onze reservering bij een zusterhotel eventjes verderop terecht gekomen. Het is een meer dan prima kamer maar wel wat verder weg van alles dan we gehoopt hadden. Bovendien geen zicht op de Taj vanaf hier. Eens temeer geldt: 'Expectations are dissappointments under construction' (een van de weinige nuttige zinnen uit een afschuwelijk literair boek dat Emm hier ergens uit de kast heeft geplukt en noodgedwongen leest als bezigheidstherapie). Hier begint Het Onheil.

Hoe kunnen we het nog leuk brengen? Laten we zeggen dat de komende drie dagen in het teken staan van vier dingen: wc, wc-papier, water en ORS. Lars heeft er iets korter last van dan Emm maar we zijn beiden niet helemaal fit. Twee volle dagen zien we niet de binnenkant van de hotelkamer (in plaats van het mooiste gebouw van de wereld). Vrij frustrerend om zo dicht bij de grootste toeristische trekpleister van het land te zijn en dan niet in staat zijn fatsoenlijk 10 meter te lopen. Maargoed, we kijken wat films, eten veel yoghurt en bananen, worden experts in het oplossen van ORS zakjes en kunnen blind van het bed naar de WC lopen.

Gelukkig - we danken Brahma, Vishnu en Shiva op onze blote knieën - voelt Emm zich iets beter op haar 19e verjaardag! We ontbijten met uitzicht op de Taj. Alleen dat is natuurlijk al een mooi verjaardagscadeautje. En het wordt alleen maar beter: vandaag blijkt het een soort Indiaase Open Monumentendag te zijn dus de entree is gratis (ipv 750 RS pp). Gewapend met een knalgroene audioguide bestormen we het terrein. Wat een overweldigende schoonheid. De Taj - een mausoleum voor de vrouw van een belangrijke Mughal heerser - is in marmer gegoten perfectie. Het foldertje zegt: 'a teardrop on the face of eternity'. Een onbegrijpelijke tekst, totdat we 'm zelf zien. De symmetrie van het geheel maakt het een fantastisch plaatje. De duizenden andere toeristen genieten vrolijk mee. Eigenlijk zijn we vooral heel blij dat we weer wat doen.

De volgende dag treinen we naar Delhi. Op het perron lukt het ons twee oude boeken in te ruilen voor een nieuwe. Leesvoer voor onderweg is altijd fijn. Door ons op het laatste moment aangeschafte ‘general ticket’ hebben we alleen recht op plekken in de allerlaagste klasse. Die wagons zijn echter zo propvol dat we ‘per ongeluk’ in de sleeperclass ernaast belanden. Het verschil betalen we netjes aan de conducteur. De reis duurt een luttele anderhalf uur langer dan gepland (mist) maar voor de avond zijn we in Delhi. Hier zijn nog net even wat meer mensen dan we gewend zijn. Gelukkig heeft het hotelletje netjes onze namen bij de reserveringen staan en krijgen we door een foutje zelfs een ‘deluxe’ room voor hetzelfde geld. Echt prachtig, vooral de oogverblindende schone witte muren. De warme douche doet ook wonderen, dat was alweer een weekje of twee geleden! We eten een heerlijke chicken curry op het dakterras en tussen de wc-bezoekjes door slapen we als roosjes.

Op maandag staat de verjaardagsactiviteit op het programma. Emm weet nog van niks als me met de ultramoderne metro onder de stad door zoeven. Even staan we met z’n tweetjes in een keukentje ergens aan de rand van de stad. De drie recepten staren ons uitdagend aan. In twee uur doen we ons uiterste best een echte Indiase maaltijd voor onszelf op tafel te zetten. Alle voorbereidingen zijn al getroffen en aan ons de nobele taak om de instructies van onze ‘leraar’ te volgen. Het valt allemaal best mee. We zijn vooral onder de indruk van de vele verschillende soorten kruiden die gebruikt worden. Na het praktisch geklungel smullen we van onze zelfgemaakte chicken curry, lenzenprutje, bloemkool-aardappelmixje en Indiaas brood. We geven onszelf een ruim voldoende.

En dan zit ons avontuur hier er al weer op. Laat in de avond vliegen we naar Bangkok. De planning is gelijk het strand op te duiken en lekker helemaal bij te komen van dit pittige land. Want pittig, dat was het zeker. Maar echt, voor wie durft: als je door alle plas en poep heenkijkt (en je bent Volledig Gezond), zou je zomaar verliefd kunnen worden op dit land!