Naar de Boerderij met Amy and Wendy

Na de ontberingen tijdens de trekking in Nepal dachten we niet dat het nog primitiever kon. Toen hadden we nog nooit het Cambodiaanse platteland van dichtbij gezien. Van de Eerste Les tot de terugkeer naar De Beschaving: een verslag van een weekje vrijwilligerswerk op een schooltje in het bescheiden Sam Bat Village.

Vanaf het busstation in Siem Reap werden we keurig opgepikt door twee opgewekte Cambodjaanse mannen. Waha, de eigenaar van het schooltje, vertelt ons dat hij Catja (de dochter van de zus van de oma van Lars) nog kent. We zitten goed. We springen achterop hun scooters en duiken via onverharde, stoffige weggetjes het Cambodjaanse platteland in. De mooiste tafereeltjes schieten aan ons voorbij en aan alle kanten worden we begroet door enthousiaste kinderen. Blanken zien ze hier niet vaak natuurlijk. Binnen een uurtje komen we aan in 'ons' dorp: Sam Bat Village. Wij hebben het privilege om in het enige stenen huis van het dorp te mogen slapen. Het huisje is van een Fin die hier elk jaar een paar maanden komt om het schooltje te ondersteunen. De inwoners van het dorpje slapen allemaal in zelfgemaakte houten hutjes. De muren bestaan uit van de bomen gevallen palmbladeren. Na onze aankomst worden we werkelijk meteen voor de klas gezet. Tot onze opluchting bezitten de kinderen allemaal een eigen schrift, pennen en is het enige lokaal voorzien van whiteboards. We krijgen markers in onze handen gedrukt en wat kinderen zonder boek toegewezen. Gelukkig is het Engels van de kinderen ietsje beter dan verwacht. De simpele lessen bestaan uit het opschrijven van voorbeeldzinnen die de kinderen tot in de oneindigheid herhalen.

'Amy and Wendy have some green paper. What do Amy and Wendy have?'

Op deze manier worden er een paar zinnetjes per dag aangeleerd. Gelukkig kunnen we er af en toe iets van onze eigen creativiteit ingooien. We proberen de zinnetjes dan ook wat meer toe te spitsen op het leven hier. De zinnen over video's kijken, computerspelletjes spelen en zwembaden laten we maar weg. We hebben het over rijst planten en oogsten, en over het aantal varkens dat elk gezin hier bezit. That makes more sense...

Zondag is meteen onze vrije dag. Een van de vaste leraren van de school neemt ons mee op sleeptouw naar de Beng Mealea Tempel, onderdeel van het Angkor rijk. Achterop de scooter zitten we allebei weer dik te genieten. Het leven hier is toch wel even wat anders dan in de Cambodjaanse steden. De mensen lever hier zonder elektriciteit, stromend water of enige andere vorm van luxe. En wij nu dus ook... Als we het terrein van de tempel oplopen, arriveren er net een aantal toerbussen vol met Chinezen. Wat een verschil met het vredige Archeon-dorpje waar we net vandaan komen! De tempel is hartstikke mooi. Er staat nauwelijks meer iets van overeind, maar door alle rotsblokken en stenen heen kun je nog goed zien hoe mooi hij ooit was. De natuur heeft deze tempel 'terug veroverd'. Overal groeien bomen met wild om zich heen grijpende boomwortels. Na het verorberen van een bord immens vieze friet (waar we hoogst waarschijnlijk een jaar korter door zullen leven) keren we weer terug naar het dorp. Er is natuurlijk bijzonder weinig te doen behalve uitkijken naar het avondmaal. We lezen en schrijven wat ,doen een poging tot 'douchen' en bewonderen Waha's eigen gevangen rat, slang en vogel. Gelukkig schaft de pot die avond een veilige rijstmaaltijd met kip.

De dagen van de mensen hier verloopt volgens een vast, eeuwenoud ritme en wij worden meegezogen in de regelmaat. Na de meestal rustige ochtendles om 7 uur krijgen we als beloning een bordje instant noodles als ontbijt. Tot de lunch is er eigenlijk niets te doen. De mensen spreken helaas te weinig Engels om kennis met ze te maken en ook in de omgeving is er niets te bezoeken. Vergeleken met ons normale reistempo voelt het hier een beetje als stilstaan. Meestal zitten we wat voor ons hutje te lezen of te schrijven. De batterij van de laptop heeft nog net genoeg power om twee keer een filmpje te kijken. Dan zijn er gelukkig ineens een paar uur voorbij. Soms wandelen we ook een stukje over de weg naar wat stalletjes verderop om wat goedkope Cambodjaanse lekkernijen in te slaan (denk: garnalenchips). Na de rijst-lunch doen we uit verveling meestal een dutje.
De middagles is meestal leuker dan de ochtendles. Er zijn meer kinderen, ze doen beter hun best en wijzelf zijn wat wakkerder. De avonturen van Amy and Wendy nestelen zich langzaam in ons onderbewustzijn. Na de middagles frissen we ons wat op door emmers water uit een put over ons heen te werpen. Helaas is de oksel-geur erg harnekkig. Soms krijgt een van ons bij het avondklasje een paar kinderen die wat verder zijn dan de rest. Dat maakt al zo'n verschil! Ineens is het mogelijk een gesprekje te voeren of extra dingen te behandelen zoals rekenen. Daar hebben zelfs Amy and Wendy nog nooit van gehoord. Zo vertelt een jongen dat hij Engelse gids wil worden, en een ander boer. Heel veel andere opties zijn er trouwens ook niet. Een opleiding volgen na deze is een onbereikbaar scenario voor deze 'underpriviliged children'. De lessen met deze kinderen geven ons de meeste voldoening. De kinderen snappen je, en je kunt ze sneller iets leren. Na de avondles wacht een bord rijst met groente op ons. De nacht valt hier snel en laat het dorp in het pikkedonker achter. We hebben nog nooit zo'n schitterende sterrenhemel gezien! Meestal duiken we al vroeg ons bedje in. Al kun je de houten plank waarop we slapen niet echt een 'bed' noemen. Maar, wonder boven wonder went zelfs dat ongemak.

Op vrijdag 23 december zit het er op. Na een bijzondere en leerzame week keren we weer terug naar de bewoonde wereld. Lekker weer doen waar we zin in hebben, dingen ondernemen en in gezellig restaurantjes eten. We brengen de hele dag door in Siemp Reap, kletsend en kakelend over hoe fijn we het eigenlijk hebben. Het blijft een bizar gegeven dat terwijl wij 's avonds onze tanden in een pizza zetten, de mensen in Sam Bat Village zo moeten knokken voor hun bestaan. Op dit moment is Waha bezig een weeshuis te bouwen naast het schooltje. Door landmijnen leven er op dit moment ruim dertig kinderen in Sam Bat zonder ouders. Op slechts een uurtje rijden van Siem Reap ligt een andere wereld die het gros van de toeristen niet te zien krijgt. Feit is dat bijna heel Cambodja op die manier leeft, en dat de meeste toeristen alleen Phnom Penh en Siem Reap bezoeken. Een tripje naar het platteland behoort niet tot het standaardprogramma van touroperators.

Al met al was het een hele belevenis. Bij aankomst stonden we versteld van de eenvoudige levensstijl van deze mense en een week later hebben we een beeld bij het dagelijkse plattelandsleven (en dat van Amy and Wendy). Uiteindelijk draaide afgelopen week niet om ons, maar om de kinderen. We hopen dat ze deze week net zoveel geleerd hebben van ons als wij van hen.